Formaty instrukcji wykonywalnych Dalvik

Ta strona zawiera listę formatów instrukcji używanych w formacie pliku wykonywalnego Dalvik (DEX) i kodzie bajtowym Dalvik. Należy go używać w połączeniu z dokumentem referencyjnym kodu bajtowego .

Opisy bitowe

Pierwsza kolumna w tabeli formatów zawiera bitowy układ formatu. Składa się z jednego lub większej liczby oddzielonych spacjami „słów”, z których każde opisuje 16-bitową jednostkę kodu. Każdy znak w słowie reprezentuje cztery bity, odczytywane od najwyższych do najniższych bitów, z pionowymi kreskami („ | ”) przeplatanymi, aby ułatwić czytanie. Wielkie litery w kolejności od „ A ” są używane do wskazania pól w formacie (które następnie są dalej definiowane przez kolumnę składni). Termin „ op ” używany jest do wskazania pozycji ośmiobitowego kodu operacji w formacie. Przekreślone zero („ Ø ”) służy do wskazania, że ​​wszystkie bity muszą mieć wartość zero we wskazanej pozycji.

W przeważającej części liternictwo przechodzi od wcześniejszych jednostek kodu do późniejszych jednostek kodu, a od niższego do wyższego rzędu w obrębie jednostki kodu. Istnieje jednak kilka wyjątków od tej ogólnej zasady, które wprowadzono, aby nazewnictwo części o podobnym znaczeniu było takie samo w różnych formatach instrukcji. Przypadki te są wyraźnie odnotowane w opisach formatów.

Na przykład format „ B|A| op CCCC ” wskazuje, że format składa się z dwóch 16-bitowych jednostek kodu. Pierwsze słowo składa się z kodu operacji w ośmiu dolnych bitach i pary czterobitowych wartości w ośmiu najwyższych bitach; a drugie słowo składa się z pojedynczej wartości 16-bitowej.

Sformatuj identyfikatory

Druga kolumna w tabeli formatów wskazuje krótki identyfikator formatu, który jest używany w innych dokumentach oraz w kodzie w celu identyfikacji formatu.

Większość identyfikatorów formatów składa się z trzech znaków, dwóch cyfr i litery. Pierwsza cyfra wskazuje liczbę 16-bitowych jednostek kodu w formacie. Druga cyfra wskazuje maksymalną liczbę rejestrów, jaką zawiera format (maksymalna, ponieważ niektóre formaty mogą pomieścić zmienną liczbę rejestrów), ze specjalnym oznaczeniem „ r ” wskazującym, że zakodowany jest zakres rejestrów. Ostatnia litera pół-mnemonicznie wskazuje typ dodatkowych danych zakodowanych w tym formacie. Na przykład format „ 21t ” ma długość dwa, zawiera jedno odwołanie do rejestru i dodatkowo zawiera cel rozgałęzienia.

Sugerowane formaty linków statycznych mają dodatkowy przyrostek „ s ”, co daje w sumie cztery znaki. Podobnie sugerowane formaty linków „inline” mają dodatkowy przyrostek „ i ”. (W tym kontekście łączenie inline przypomina łączenie statyczne, z wyjątkiem bardziej bezpośrednich powiązań z implementacją maszyny.) Na koniec kilka dziwacznych sugerowanych formatów (np. „ 20bc ”) zawiera dwa fragmenty danych, które są reprezentowane w identyfikatorze formatu .

Pełna lista liter kodu typu jest następująca. Pamiętaj, że niektóre formularze mają różne rozmiary, w zależności od formatu:

Składnia

Trzecia kolumna tabeli formatów wskazuje składnię zorientowaną na człowieka dla instrukcji korzystających ze wskazanego formatu. Każda instrukcja zaczyna się od nazwanego kodu operacji i opcjonalnie następuje po jednym lub większej liczbie argumentów oddzielonych przecinkami.

Wszędzie tam, gdzie argument odnosi się do pola z pierwszej kolumny, w składni wskazywana jest litera tego pola, powtarzana raz dla każdych czterech bitów pola. Na przykład ośmiobitowe pole oznaczone „ BB ” w pierwszej kolumnie będzie również oznaczone jako „ BB ” w kolumnie składni.

Argumenty nadające nazwę rejestrowi mają postać „ v X ”. Przedrostek „ v ” został wybrany zamiast bardziej powszechnego „ r ” dokładnie po to, aby uniknąć konfliktu z (niewirtualnymi) architekturami, w których można zaimplementować format Dalvik Executable, które same używają przedrostka „ r ” w swoich rejestrach. (Oznacza to, że ta decyzja umożliwia łączenie zarówno rejestrów wirtualnych, jak i rzeczywistych, bez konieczności ich omawiania).

Argumenty wskazujące wartość dosłowną mają postać „ #+ X ”. Niektóre formaty wskazują literały, które w bitach wyższego rzędu mają tylko niezerowe bity; w tym przypadku zera są jawnie reprezentowane w składni, mimo że nie pojawiają się w reprezentacji bitowej.

Argumenty wskazujące względne przesunięcie adresu instrukcji mają postać „ + X ”.

Argumenty wskazujące dosłowny indeks stałej puli mają postać „ kind @ X ”, gdzie „ kind ” wskazuje, do której stałej puli się odnosimy. Każdy kod operacji, który używa takiego formatu, wyraźnie dopuszcza tylko jeden rodzaj stałej; zobacz odwołanie do kodu operacji, aby znaleźć zgodność. Rodzaje pul stałych to „ string ” (indeks puli ciągów), „ type ” (indeks puli typów), „ field ” (indeks puli pól), „ meth ” (indeks puli metod) i „ site ” (indeks witryny wywołującej ).

Podobnie jak w przypadku reprezentacji stałych indeksów puli, sugerowane są również (opcjonalne) formy wskazujące wstępnie połączone przesunięcia lub indeksy. Istnieją dwa typy sugerowanych wartości wstępnie połączonych: przesunięcia vtable (oznaczane jako „ vtaboff ”) i przesunięcia pól (oznaczane jako „ fieldoff ”).

W przypadkach, gdy wartość formatu nie jest jawną częścią składni, ale zamiast tego wybiera wariant, każdy wariant jest wyświetlany z przedrostkiem „ [ X = N ] ” (np. „ [A=2] ”), aby wskazać zgodność .

Formaty