Język AIDL jest luźno oparty na języku Java. Pliki określają umowę interfejsu oraz różne typy danych i stałe używane w tej umowie.
Przesyłka
Każdy plik AIDL rozpoczyna się od opcjonalnego pakietu, który odpowiada nazwom pakietów w różnych backendach. Deklaracja pakietu wygląda tak:
package my.package;
Podobnie jak w przypadku Javy, pliki AIDL muszą mieć strukturę folderów pasującą do swojego pakietu. Pliki z pakietem my.package
muszą znajdować się w folderze my/package/
.
Rodzaje
W plikach AIDL można określić wiele typów. Dokładną listę typów backendów obsługiwanych w języku AIDL znajdziesz w artykule Typy backendów AIDL.
Adnotacje
Niektóre fragmenty języka AIDL obsługują adnotacje. Listę adnotacji wraz z miejscami, w których można je stosować, znajdziesz w artykule Adnotacje AIDL.
Importy
Aby używać typów zdefiniowanych w innych interfejsach, musisz najpierw dodać zależności w systemie kompilacji. W modułach cc_*
i java_*
Soong, w których pliki .aidl
są używane bezpośrednio w srcs
w kompilacjach platformy Androida, możesz dodawać katalogi, korzystając z pola aidl: { include_dirs: ... }
. Informacje o importowaniu za pomocą aidl_interface
znajdziesz tutaj.
Proces importu wygląda tak:
import some.package.Foo; // explicit import
Podczas importowania typu do tego samego pakietu pakiet można pominąć. Mimo że pominięcie pakietu może prowadzić do niejednoznacznych błędów importu, gdy typy są określone bez pakietu i umieszczane w globalnej przestrzeni nazw (zwykle wszystkie typy powinny znajdować się w przestrzeni nazw):
import Foo; // same as my.package.Foo
Zdefiniuj typy
Pliki AIDL zasadniczo definiują typy używane jako interfejsy.
Interfejsy
Oto przykładowy interfejs AIDL:
interface ITeleport {
void teleport(Location baz, float speed);
String getName();
}
Interfejs definiuje obiekt za pomocą serii metod. Metody mogą być oneway
(oneway void doFoo()
) lub synchroniczne. Jeśli interfejs jest zdefiniowany jako oneway
(oneway interface ITeleport {...}
), wszystkie zawarte w nim metody domyślnie mają ustawienie oneway
. Metody jednokierunkowe są wysyłane asynchronicznie i nie mogą zwrócić wyniku. Jednokierunkowe metody z tego samego wątku do tego samego powiązania również są wykonywane po kolei (choć potencjalnie w różnych wątkach). Instrukcje konfigurowania wątków znajdziesz w artykule Zarządzanie wątkami backendu AIDL.
Metody mogą mieć zero lub więcej argumentów. Argumenty metod to in
, out
lub inout
. Aby dowiedzieć się, jak wpływa to na typy argumentów, zapoznaj się z informacjami o kierunkach backendów AIDL.
Parcelables
Opis tworzenia pakietów SDK specyficznych dla backendu zawiera artykuł backendy AIDL.
Android 10 i nowsze wersje obsługują parlamentarne definicje bezpośrednio w AIDL. Ten typ przesyłki nazywanej paczkomatem strukturalnym. Więcej informacji o tym, jak uporządkowane i stabilne AIDL są ze sobą powiązane w kompilatorze AIDL i naszym systemie kompilacji, znajdziesz w sekcji Uporządkowane i stabilne AIDL.
Na przykład:
package my.package;
import my.package.Boo;
parcelable Baz {
@utf8InCpp String name = "baz";
Boo boo;
}
Związki
deklaracje dotyczące wsparcia dla Androida 12 i nowszych wersji. Na przykład:
package my.package;
import my.package.FooSettings;
import my.package.BarSettings;
union Settings {
FooSettings fooSettings;
BarSettings barSettings;
@utf8InCpp String str;
int number;
}
Wykazy
Android 11 i nowsze wersje obsługują deklaracje typu enum. Na przykład:
package my.package;
enum Boo {
A = 1 * 4,
B = 3,
}
Deklaracje typu zagnieżdżonego
Android 13 i nowsze wersje obsługują deklaracje typu zagnieżdżone. Na przykład:
package my.package;
import my.package.Baz;
interface IFoo {
void doFoo(Baz.Nested nested); // defined in my/package/Baz.aidl
void doBar(Bar bar); // defined below
parcelable Bar { ... } // nested type definition
}
Stałe
Niestandardowe interfejsy AIDL, obiekty parcelable i sumy mogą też zawierać stałe liczby całkowite i ciągi znaków, takie jak:
const @utf8InCpp String HAPPY = ":)";
const String SAD = ":(";
const byte BYTE_ME = 1;
const int ANSWER = 6 * 7;
Wyrażenia stałe
Stałe AIDL, rozmiary tablic i elementy wyliczające można określić za pomocą wyrażeń stałych. W wyrażeniach możesz używać nawiasów do zagnieżdżania operacji. Wartości wyrażeń stałych można używać z wartościami całkowitymi lub zmiennoprzecinkowymi.
Literale true
i false
reprezentują wartości logiczne. Wartości z .
, ale bez sufiksu, np. 3.8
, są uznawane za wartości podwójne. Wartości zmiennoprzecinkowe mają sufiks f
, np. 2.4f
. Wartość całkowita z sufiksem l
lub L
oznacza wartość 64-bitową. W przeciwnym razie wartości całkowite korzystają z najmniejszego z zachowaniem wartości typu ze znakiem między 8-bitowym (bajtowym), 32-bitowym (int) i 64-bitowym (długim). 256
jest uznawany za int
, ale 255 + 1
wykracza poza byte
0
. Wartości szesnastkowe, takie jak 0x3
, są najpierw interpretowane jako najmniej zachowywany bez znaku, zachowujący wartość z kodu 32-bitowego do 64-bitowego, a następnie interpretowany jako wartości bez znaku. Zatem 0xffffffff
ma wartość int
-1
. Od Androida 13 do stałych, np. 3u8
, można dodawać sufiks u8
, który reprezentuje wartość byte
. Ten sufiks jest ważny, ponieważ obliczenia, takie jak 0xffu8 * 3
, są interpretowane jako -3
z typem byte
, a 0xff * 3
to 765
z typem int
.
Obsługiwane operatory mają semantykę w językach C++ i Java. Operatory binarne są w kolejności od najniższego do najwyższego. Operatory binarne są: || && | ^ & == != < > <= >= << >> + - * / %
. Jednoargumentowe operatory to + - ! ~
.